Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
Десетмината лепрозни Го молат Господ Исус Христос и бараат исцеление, а Он им вели: „Отидете и покажете им се на свештениците!“ (Лука 17, 14). Христос на сите им го покажува најпрво патот на смирението и на послушанието.
Деветмината Јудејци тргнуваат да одат според ним позната мисловна, религиозна и општествена шема – повеќе по навика, додека Самарјанинот тргнува поради новиот однос на лична доверба и послушание кон Христос.
Бидејќи деветмината лепрозни одат по позната и својствена ним мисловна шема, иако им се случува нешто ново – сите се очистуваат од лепрата, односно го добиваат дарот на очистување на енергијата на умот, сепак, никој не се восогласува со новата состојба. А целта што се промашува е Самиот Христос.
The God-Man Jesus Christ, the Word of God, was incarnate and became Man in order to save the world. And although He is God pre-eternal, by whom all things were made, He became as one of us in order to fulfil and to submit Himself to the law. After His ascension to heaven and sitting at the right hand of the Father, from whence He came, He sent the Holy Spirit into the world and founded the Church. The Church, as a place and a way of life and salvation, has Its own structure that must be respected. He established the Holy Mysteries and the priesthood as good ministers and administrators of those Holy Mysteries. God bestowed the priesthood within the Church, in order to heal the sick, to comfort the afflicted, to guide the lost, … etc.
At that time, leprosy was considered an incurable and contagious disease, and therefore these ten sick people were isolated and separated from inhabited areas. When the Lord Jesus Christ passed near them, they became aware of it and saw in Him the only hope for a way out of their situation and cried out strongly: “Jesus, Teacher, have mercy on us!” The lepers did not ask God for anything but forgiveness, and, God healed them, telling them to go and show themselves before the priests. He instructed them thus in order to preserve the order in the Church, and to leave us an example. However, while they were still on the way, going to the priests, they were healed.
Богочовекот Исус Христос, Словото Божјо, се воплоти и стана човек за да го спаси светот. И иако Бог предвечен, преку Кого се станало, Тој стана како еден од нас за да го исполни и му се потчини на законот. По Своето вознесение на небесата и седнување оддесно на Отецот, од каде што и дојде, Го испрати Светиот Дух во светот и ја основа Црквата. Црквата како место и начин на живот и спасение има свое устројство кое што треба да се почитува. Ги основа светите тајни и свештенството како добри раководители и распоредители на тие свети тајни. Свештенството Бог го дал внатре во Неа, да ги лекува болните, да ги теши напатените, да ги води изгубените итн.
Лепрата во тоа време се сметала за неизлечива и пренослива болест и затоа овие десетмина болни биле изолирани и одделени од живеалиштата. Кога Господ Исус Христос поминал покрај нив, тие разбрале за тоа и во Него гледале единствена надеж за излез од нивната состојба и силно повикале: “Исусе, наставниче, помилувај не!” Лепрозните не побарале од Бога ништо, освен само прошка и Бог ги исцелил, велејќи им да одат да се покажат кај свештениците. Тоа им го рекол за го запазат редот во Црквата, а да ни остави и нам пример. Меѓутоа, уште по пат, дoдека оделе кон свештениците, тие се излекувале.
Поранешното име на македонскиот град Битола се нарекувал Манастир и не е тоа случајно. Во Битола имало, и денес има, многу манастири и цркви што сведочи за еден благочестив и побожен народ. За сетоа ова сведочи преподобниот Нектариј Битолски.
Преподобен Нектариј се родил во Битола и на крштението бил наречен Николај. Неговата мајка, кога работеле на гумното, задремала и во сон ја видела Пресвета Богородица, која им заповедала веднаш да бегаат и да се сокријат, зашто разбојници ќе го нападнат нивниот крај. Таа му го раскажала на својот маж видението, ги зеле децата и се сокриле додека да помине опасноста. Така благочестивото семејство било спасено со застапништвото на Пресвета Богородица. Овој настан оставил силен впечаток во душата на малиот Николај.
Таткото на Николај, кој веќе бил остарен, се договорил со својата сопруга; тој со Николај и со другиот син – да заминат во блискиот манастир „Свети безсребреници Козма и Дамјан.” Таму тој бил пострижен во монаштвото со име Пахомиј и се подвизувал, воспитувајќи ги своите синови во стравот Божји и правилата на христијанската добродетелност. (more…)
“A certain man prepared a great supper and had invited many; and sent his servant at supper time to say to those who were invited, ‘Come, for everything is now ready!’ But they all with one accord (like they have made a pact, an agreement) began to make excuses … ” (Luke 14, 16-24).
In today’s Gospel reading we see, in essence, frightened people who, because of their attachment to this world, renounce the God-Man Christ and His “great supper” – that is, communion with the Body and Blood of Christ.
And what do we see in the lives of all holy martyrs, the venerable fathers (monks) and the fools for the sake of Christ? We see an unstoppable testimony of courageous and extreme renunciation of this world – for Christ’s sake.
We have pointed out the aforementioned extreme opposing examples, in order to avoid mediocrity:
“I know your works: you are neither cold nor hot; oh, that you were cold or hot! So then, because you are lukewarm, neither hot or cold, I will vomit you out of My mouth.”.” (Rev. 3: 15-16).
~+~
