Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
The questions we will have to answer at the Last (Terrible) Judgment do not refer at all to the faith and the Church to which we belong, nor to the state, nation and party to which we belong, nor to our personal sins, but to specific personal acts of mercy towards those who suffer, and with whom the Lord identifies Himself: “Assuredly, I say to you, Inasmuch as you did it to one of the least of these My brethren, you did it to Me” (Matthew 25:40).
This is the minimum that every Christian living in the world must fulfil. For two reasons. Firstly, because the Lord does not ask Christians to heal the sick or to liberate the captives, but to visit and comfort them. And secondly, because God does not make the criterion for salvation not doing of evil, but the doing of good. What could be easier than this? If someone does not have time to read to the end, let them move on to the last paragraph.
Прашањата на кои ќе треба да одговориме на Страшниот суд воопшто не се однесуваат на верата и Црквата на кои им припаѓаме, ниту на државата, нацијата и партијата на кои им припаѓаме, ниту пак, на нашите лични гревови, туку на конкретните лични дела на милосрдие кон оние кои страдаат, а со кои Господ се поистоветува: „Вистина ви велам, доколку сте го направиле тоа на еден од тие Мои најмали браќа, Мене сте Ми го направиле“(Матеј 25, 40).
Тоа е минимумот што секој христијанин, кој живее во светот, треба да го исполни. Од две причини. Првa, затоа што Господ не бара од христијаните да ги исцелат болните или да ги ослободат заробените, туку да ги посетат и утешат. И втора, затоа што не го става Господ како критериум за спасение нечинењето на злото, туку чинењето на доброто. Што полесно од ова? Ако некој нема време да прочита до крај, нека премине на последниот пасус.
Listen, beloved ones, to God’s story! And let us get into the habit of doing His will well! What a man-loving God we have, a merciful Father who creates and arranges everything for our salvation.
Just as someone who had a two sons, a righteous one and a sinner, and gave them both equal riches, likewise He (God) gave us baptism, repentance, and the gospel teaching. Nevertheless, we turn away from them like the younger son, and step far away from listening to God’s Church, thereby wasting God’s riches. By living in fornication, we receive the words of God and the Holy Communion in adultery, we live and dissipate (waste) the grace given to us by God, through evil deeds and sinful desires.
It is a sin when someone rejoices and condemns himself for ever from something small (passions): and if he rejoices for a short time, he will suffer forever.
Слушајте ја, возљубени, Божјата приказна! И да се навикнеме добро да ја вршиме неговата волја! Каков Човекољубец Бог имаме, Отец штедар кој создава и уредува се заради нашето спасение.
Како некој што имал два сина, праведник и грешник и на обајцата им дал еднакво богатство, така и Он нам ни дал крштение и покајание и евангелско учење. Од нив ние се оттргнуваме како помладиот син далеку настрана од слушање на божјата Црква и расточување на божјото богатство. Живеејќи блудно ги примаме божјите зборови и светата Причест во прељуба, живееме и ја растураме благодатта што ни е дадена од Бога со зли дела и со грешни желби.
Грев е кога некој од малку ќе се израдува и вечно ќе се осуди и за малку ако се израдува, вечно ќе се мачи.
“For you have the poor with you always, and whenever you wish you may do them good; but Me you do not have always.”
This sentence of Christ opens the question of whether we recognise the time when we are visited by Him, and, consequently, whether we behave correctly at that moment on a personal, family, social, and especially on a church level.
On a personal level, both the presence of grace and the absence of grace along with all the consequences: joy or sorrow, happiness or unhappiness, success or failure, health or sickness, etcetera, are His visitations. Whether we recognise these moments of visitation by God, and whether we act accordingly is crucial to our spiritual development.
One of the most important moments in our life is our attitude towards the monastic call – what will be our response to that call.
Correct behaviour on a personal level helps us to behave correctly on other levels as well. There is no better indicator of proper behaviour on a personal level towards God’s visitation than establishing a spiritually functional family or other close community – such as a monastery.
A spiritually functional, close, community is a true gift of God, because no matter how holy a person is, if there is no sincere desire for repentance and asceticism from the other members under his spiritual leadership, neither will there be any progress.
In order to lift the society in the right direction, great holiness is needed here; but again, it is questionable whether something can be done even then. If something is not achieved despite the presence of great holiness, then it will be a sign of great downfall.
The main indicator of the situation within the nation is the situation within the Church. The Church is a separate and long story, but for example, it would be very good if the people who lead the Church would also recognise the moment of the Lord’s visit and provide the Local Church with autocephaly, recognised and confirmed by all other Local Churches.
Favourable historical moments do not last long, if they are not used – they perish. The next offer is usually worse than the previous one; the next visit usually takes place in more complicated conditions and greater efforts and sacrifices will have to be made to achieve the goal. In the end, everything can be lost. The only thing that certainly cannot be lost is an established personal relationship with God.
~+~
