Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
The questions we will have to answer at the Last (Terrible) Judgment do not refer at all to the faith and the Church to which we belong, nor to the state, nation and party to which we belong, nor to our personal sins, but to specific personal acts of mercy towards those who suffer, and with whom the Lord identifies Himself: “Assuredly, I say to you, Inasmuch as you did it to one of the least of these My brethren, you did it to Me” (Matthew 25:40).
This is the minimum that every Christian living in the world must fulfil. For two reasons. Firstly, because the Lord does not ask Christians to heal the sick or to liberate the captives, but to visit and comfort them. And secondly, because God does not make the criterion for salvation not doing of evil, but the doing of good. What could be easier than this? If someone does not have time to read to the end, let them move on to the last paragraph.
Прашањата на кои ќе треба да одговориме на Страшниот суд воопшто не се однесуваат на верата и Црквата на кои им припаѓаме, ниту на државата, нацијата и партијата на кои им припаѓаме, ниту пак, на нашите лични гревови, туку на конкретните лични дела на милосрдие кон оние кои страдаат, а со кои Господ се поистоветува: „Вистина ви велам, доколку сте го направиле тоа на еден од тие Мои најмали браќа, Мене сте Ми го направиле“(Матеј 25, 40).
Тоа е минимумот што секој христијанин, кој живее во светот, треба да го исполни. Од две причини. Првa, затоа што Господ не бара од христијаните да ги исцелат болните или да ги ослободат заробените, туку да ги посетат и утешат. И втора, затоа што не го става Господ како критериум за спасение нечинењето на злото, туку чинењето на доброто. Што полесно од ова? Ако некој нема време да прочита до крај, нека премине на последниот пасус.
This parable tells of a (good) father and two sons who lived on his property. One of them, the younger one, asked for “his” share of the property and then left for a foreign country, while the elder one stayed to work on his father’s property. The father in the parable represents the only Omnibenevolent God, and in the two sons we recognise all people. The first part of the parable talks about the younger son who left his father for a “distant country”, so when he found himself “in tribulation” he repented and returned to his father’s courtyard. The other part of the parable tells about the relationship of the elder son who stayed on his father’s property and did not break any of his commandments.
The first part of the parable of the prodigal son should be quite clear. However, the other part that talks about the elder son seems a little hidden and we don’t pay enough attention to it. It is true that the main theme of the story is about the prodigal son, but the part about the righteous son also needs to be given importance. For if we pay greater attention, we will see that both of them renounced their father in their own time. The difference is that one of them renounced their father, then repented and returned, the other stayed with his father all the time, but in the end he “was angry at him” and stayed out of the community of his father, his brother and all the relatives who participated in the table of the fattened calf, that is, he remained outside the Church and the Holy Eucharist.
Во оваа парабола се раскажува за еден (добар) татко и два сина кои живееле на неговиот имот. Едниот од нив, помладиот, го побарал „својот“ дел од имотот и заминал во туѓа земја, а постариот останал да работи на имотот на татко му. Таткото во параболата го претставува единиот добар Бог, а во двата сина се препознаваме сите луѓето. Во првиот дел од параболата се зборува за помладиот син кој што заминал од татка си во “далечна земја, па кога се нашол “во мака” се покајал и се вратил назад во татковиот двор. Другиот дел од параболата кажува за односот на постариот син кој останал на имотот на татко си и не прекршил ниедна негова заповед.
Првиот дел од параболата за блудниот син би требало да е сосем јасен. Меѓутоа другиот дел кој говори за постариот син изгледа малку потзаскриен и не му обрнуваме доволно внимание. Точно е дека главната тема на приказната е за блудниот син, но и на делот за праведниот син, исто така има потреба да му се даде значение. Зашто, ако обрнеме повеќе внимание, ќе видиме дека и едниот и другиот се откажале од својот татко во свое време. Разликата е во тоа што едниот се откажал, па се покајал и се вратил, другиот цело време останал при татка си, но на крајот „му се налутил“ и останал надвор од заедницата со својoт татко, брат и сите дуги кои учествувале во трпезата на угоеното теле, односно oстанал надвор од Црквата и Cветата Eфхаристија.
Listen, beloved ones, to God’s story! And let us get into the habit of doing His will well! What a man-loving God we have, a merciful Father who creates and arranges everything for our salvation.
Just as someone who had a two sons, a righteous one and a sinner, and gave them both equal riches, likewise He (God) gave us baptism, repentance, and the gospel teaching. Nevertheless, we turn away from them like the younger son, and step far away from listening to God’s Church, thereby wasting God’s riches. By living in fornication, we receive the words of God and the Holy Communion in adultery, we live and dissipate (waste) the grace given to us by God, through evil deeds and sinful desires.
It is a sin when someone rejoices and condemns himself for ever from something small (passions): and if he rejoices for a short time, he will suffer forever.
~+~
