Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
Деца, го чувте денешното евангелско четиво (Лука 10, 25–37).
Сите ние сме гости на овој свет, кои повеќе – кои помалку, повредени од демоните – разбојниците, сместени од милостивиот Самарјанин – Христос, на лекување во гостилницата – Црквата. Гостилничар е Епископот. Милостивиот Самарјанин – Христос му остава сè што му е потребно на гостилничарот за да ги догледа и излекува сите оние чии срца и души, па и тела, се повредени од демонскиот напад.
Богочовекот Христос му остави на свештенството и личен пример, и толку неисцрпна благодат што повредениот гостин никогаш не може да потроши повеќе од тоа. Ветувањето за доплата се однесува само за малодушните гостилничари. Затоа, на гостилничарот му останува само совесно и смирено да ја изврши работата за којашто му е однапред преплатено.
А ако ја заврши работата како дете Божјо – а не како наемник – трошејќи се себеси и „повеќе од она што му е платено“, блазе си му на таквиот гостилничар кој Бог ќе Го направи свој „должник“. Него Бог ќе го направи син Свој по благодат, а каква било друга доплата веќе не е воопшто важна…
He was known as the First-Called Apostle, because he was the first who followed Christ. From an early age, he longed for the divine truth, and that is why when Saint John the Baptist emerged, he immediately became one of his disciples. Saint Andrew was standing on the banks of the Jordan River, when the Forerunner, pointing to Jesus, said: “Behold the Lamb of God!” (John 1, 36). Hearing these words, Andrew wanted to meet Him and spent the whole day with Him. He wanted to share the indescribable joy and the impression he gained from Christ with someone, so he went to his brother Simon (Peter), announcing to him the good news: “We have found the Messiah” (John 1, 41), and brought him to Christ. Later the Saviour saw the brothers on the shores of the Sea of Galilee and called them. “Follow me and I will make you fishers of men!” (Mark 1, 17). Since then, they followed the Saviour everywhere and witnessed His miracles, death and resurrection.
Andrew was a shrewd man, with pure logical thought, balanced, determined and an excellent organizer. That is why during his life he travelled to many countries and everywhere he went he founded local churches. After the Ascension of the Lord, and, the descent of the Holy Spirit, when the Apostles went to different countries to preach the Word of God, the Holy Apostle Andrew went to the northern countries. Through Macedonia, Greece, Asia Minor, along the shores of the Black Sea, he reached the land inhabited by the Scythians, today’s Russia.
According to tradition, when the Holy Apostle reached the Dnieper River, at the place where the city of Kiev is now, while climbing the surrounding hill, he hammered a cross into the ground and said to his disciples: “In this place the grace of God will shine, the churches of Christ will be raised and the true light will come, from here throughout the land.” On that very same hill now stands the church of Saint Andrew the First-Called. He even reached the cities of Heraclius, Chalcedon, and Treisund; he also visited Armenia and Georgia. He also came to the mountains of Ossetia and Abkhazia, preached in Sebastia (present-day Sukhumi), journeyed along the shores of the Black Sea and visited Kherson Taurida (now the Crimean peninsula). After this hard journey, the Holy Apostle Andrew visited Sinop and the cities that lie near the Black Sea. He also visited the city of Byzantium (today’s Constantinople) and there he ordained Stachys as the first bishop, one of the 70 Disciples of Christ. Visiting the cities of Greece, he came to the city of Patras in his old age.
The Holy Apostle Andrew spent some time together with Saint John the Theologian, who was the Apostle in Ephesus, from where he went to Nicaea and stayed there for two years. But his path was not always easy. He also suffered great trials, torments and persecutions. He endured all of them patiently and he testified about Christ everywhere he went; through his word, miracles and the example of his personal life and won new followers. In the Pontus city of Sinop, near the Black Sea, Saint Andrew together with the Holy Apostle Matthew suffered terrible persecution from the Jews. Being filled with malice, because the Disciples of Christ had gained many followers, they slandered them before the authorities. Because of that, they imprisoned them, beat them and threw them out of the city gates. But Christ appeared to them and healed them. Saint Andrew, as if nothing had happened to him, returned to the city and continued to preach again.
After returning to Patras, the city leader Aegeates learned that foreign teachings had spread throughout the city, and even unto his family, so he subjected Saint Andrew to interrogations, torture, dungeons and finally condemned him to death. Later, when all the people revolted en masse, Aegeates was afraid and at his order the servants began to untie the Apostle from the cross. Then Saint Andrew, raising his eyes to heaven, cried out: “O Lord, do not allow, for me to be taken down from the cross and do not deprive me of a death similar to Yours! Receive me in peace in your eternal settlements!” After saying this words, the Apostle surrendered his spirit to God and his face shone in the light of the heaven. Andrew was crucified on a cross in the form of an X.
The Apostle dedicated his whole life to preaching. Wherever he passed, he preached and organised a local church community. He was a tireless worker in the field of God, he preached, healed the sick, cast out unclean spirits, taught the new converts to be merciful to foreigners and their slaves and to have love for everyone. The meekness and benevolent life of the Holy Apostle rose like a bright pillar to the sky and radiated light and warmth, with which he attracted the people, who whilst listening to him, addressed him: “You are truly a disciple and friend of the good and merciful God and He speaks through your mouth!” The Holy Apostle Andrew, the First-Called Apostle is celebrated on November 30th according to the Julian calendar (13 December according to the Gregorian calendar).
Наречен е Првоповикан, затоа што бил првиот кој го заследил Христос. Уште од рана возраст копнеел по божествената вистина и затоа кога се појавил св. Јован Крстител, тој веднаш станал еден од неговите ученици. Свети Андреј стоел на бреговите на Јордан, кога Претечата, покажувајќи на Исус, рекол: „Еве го Јагнето Божјо!“ (Јован. 1, 36). Слушајќи ги овие зборови, Андреј посакал да го запознае и целиот тој ден го поминал со Него. Неискажливата радост и впечатокот што го стекнал од Христос сакал да ја сподели со некој, па пошол кај својот брат Симон (Петар) објавувајки му ја радосната вест: „Го најдовме Месијата“ (Јован. 1, 41), и го донел кај Христос. Подоцна Спасителот ги видел браќата на бреговите на Галилејското море и ги повикал. „Врвете по Мене и Јас ќе ве направам ловци на луѓе!“ (Марко 1, 17). Оттогаш, тие го следеа Спасителот насекаде и беа сведоци на Неговите чуда, смрт и воскресение.
Андреј бил човек остроумен, со чиста логичка мисла, урамнотежен, одлучен и одличен организатор. Затоа и за време на својот живот поминал толку земји и секаде основал локални цркви. По Вознесението Господово и слегувањето на Светиот Дух, кога апостолите отишле во различни земји да го проповедаат Словото Божјо, св. ап. Андреј заминал во северните земји. Преку Македонија, Грција, Мала Азија, по бреговите на Црното Море, стигнал до земјата населена од Скитите, денешна Русија.
Според преданието, Светиот апостол кога стигнал до реката Днепар до местото каде што сега е Киев, додека се искачувал на околниот рид, приковал крст и им рекол на своите ученици: „На ова место ќе блесне благодатта Божја, ќе се подигнат Христовите цркви и ќе дојде вистинската светлина од овде низ целата земја“. Сега на истиот рид стои црквата Св. Андреј Првоповикан. Стигнал дури и до градовите Хераклиј, Халкидон и Трејзунд; ги посетил и Ерменија и Грузија. Дошол и до планините на Осетија и Абхазија, проповедал во Себастија (денешен Сухуми), ги обиколил бреговите на Црното Море и ја посетил Керсон Таурида (сега полуостров Крим). По ова напорно патување, св. ап. Андреј ги посетил Синоп и градовите што лежат близу Црното Море. Тој го посетил и градот Визант (денешен Цариград) и таму го ракоположил Стахиј како прв епископ, еден од 70-те Христови ученици. Посетувајќи ги градовите во Грција, тој дојде во градот Патрас во староста.
Некое време св. ап. Андреј го поминал заедно со свети Јован Богослов, апостол во Ефес, од каде заминал за Никеја и таму поминал две години. Но патот секогаш не му бил лесен. Претрпел и големи искушенија, маки и гонења. Сите нив трпеливо ги поднесувал и секаде со збор, чуда и примерот на личниот живот сведочил за Христос и придобивал нови следбеници. Во понтискиот град Синоп, во близина на Црното Море, свети Андреј заедно со свети апостол Метеј претрпеле ужасно гонење од Евреите. Исполнети со злоба, бидејќи учениците Христови прдобиваат многу следбеници, ги клеветиле пред властите. Заради тоа ги затвориле, ги тепале и ги исфрлиле од градските порти. Но, им се јавил Христос и ги исцелил. Светиот Андреј, како ништо да не му било, се вратил во градот и повторно продолжил да проповеда.
По враќањето во Патрас, градскиот старешина Егеат дознал дека туѓо учење се раширило низ градот, па дури и во неговото семејство, па св. Андреј го дал на испитувања, мачење, зандани и на крајот го осудил на смрт. Подоцна, кога се побунил целиот народ, се исплашил Егеат и по негова наредба слугите почнале да го одврзуваат апостолот од крстот. Тогаш свети Андреј, кревајќи ги очите кон небото, извикал: „Господи, не дозволувај да ме симнат од крстот и не ме лишувај од смрт слична на Твојата! Прими мe во мир во твоите вечни населби!“ Откако го рекол ова, апостолот му го предал својот дух на Бога и лицето му заблескало во светлината на небото. Андреј бил распнат на крст во форма на икс.
Апостолот целиот свој живот го посветил на проповедање. Секаде каде поминувал, проповедал и организирал локална црковна заедница. Бил неуморен работник на нивата Божја, проповедал, исцелувал болни, ги изгонувал нечистите духови, ги подучувал новите преобратеници да бидат милостиви кон странците и нивните робови и да имаат љубов кон сите. Кротоста и добродетелниот живот на светиот апостол, како светол столб се издигнувал кон небото и зрачел светлина и топлина со што го привлекувал народот, кој, слушајќи го, му се обраќал: „Навистина си ученик и пријател на добриот и милостив Бог и Тој зборува преку устата твоја!“ Светиот апостол Андреј Првоповикан се слави на 30-ти ноември.
Отец Гаврил Галев игумен на манастирот „Свети Климент Охридски“, Кинглејк, Мелбурн, Австралија
Црквата е царството кое не е од овој свет, кое пребива во светот и го преобразyва. Во неа се прославува Бог кој е дивен во светиите свои. Светиите уште на земјата се преисполниле со Светиот Дух и по нивното упокоение, благодатта на Cветиот Дух продолжува да постои и во нивните тела во гробовите сведочејки за силата Божја и победата над смртта, чекајки го воскресението на мртвите и животот во идниот век.
Светиите се доказ дека Црквата не е од светот и светот не ја познава, но Таа го победува светот, однсно гревот, ѓаволот и смртта. Нашите Cвети Петнаесет Тивериополски Cвештеномаченици ја сведочат оваа вистина. Преку нив се покажало страдањето, исповедуведништвото на Црквата, а истовремено и Нејзината прослава.
Така, сведочејќи за силата и вечноста на Црквата и Христовото име, во градот Тивериопол се собрале поголема група на љубители на доброто.
Преку овие петнаесет всушност се покажува и полнотата на црквата затоа што меѓу нив имало Епископи, Теодор и Тимотеј; Свештеници, тоа биле Петар, Јован, Сергиј, Теодор, Никифор, заедно со нив биле и Василиј и Тома во ѓаконски чин, а монаси биле Еротеј, Даниил, Харитон и Сократ, кој бил мирјанин, војник по професија. Затоа, празникот на Cветите Петнаесет Тивериополски Cвештеномаченици е црковен празник и празник на Црквата.
Saint Clement is one of the Holy Seven Apostles who preached among the Slavic peoples and enlightened them through the baptismal font and the word of truth.
Saint Clement was born in Eastern Macedonia. It is mentioned about him that from a young age he observed the virtues of St. Methodius, who at that time was the head, archon, of the Slavic Principality, which covered the territories north of Thessaloniki to the Bregalnica region. Some believe that his birthplace is today’s village Gorno Lipovik near Radovish. Later St. Methodius left the worldly service and became a monk in the monastery of Olympus in Greece and when he was called to preach the Gospel in Moravia and Pannonia together with His younger brother Constantine – Cyril, St. Clement was invited to join them along with Nahum, Sava, Gorazd, and Angelarius. St. Clement was called because of his high secular education, general knowledge of the secular sciences, and because he was well spoken.
