Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
The Orthodox faith is not a religion, which consists of a system of beliefs, traditions and actions, written according to certain rules. It is life itself, and lives in us. Orthodoxy is a living faith, faith in the living God in which the ultimate goal is to see (know) Christ and to remain with Him. The Orthodox faith is a testimony. We are Orthodox only if we live Orthodoxly, that is, if we live the life of Christ, if we are incorporated as living members of the Church of Christ. The Holy Spirit to live in us.
So as to achieve this goal, we need to humble ourselves. Pride, high opinion of ourselves, vanity are the greatest hindrances to being able to see God. Many of us, or rather, all of us have a call from Christ to follow Him. However, we unfortunately choose to follow ourselves, that is our passions or our views and thoughts rather than Christ and that is why we most often sin. At all times when we have followed Christ, we have not sinned. The Lord is always with us.
Православната вера не е религија, систем на некои верувања, традиции и чинодејствија, испишана по некои правила. Таа е живот и се живее и таа живее во нас.
Православието е жива вера, вера во живиот Бог во кој што целта е тоа да го видеме (спознаеме) Христос и да останеме со него. Православната вера, е сведоштво. Ние сме Православни единствено само ако живееме Православно, односно ако го живееме Христовиот живот, ако се вградиме како живи членови на Црквата Христова. Светиот Дух да живее во нас.
Тоа да го постигнеме треба да се смиреме. Гордоста, високото мислење за самите себе, суетата се најголемата пречка да го видеме Бог. Многу од нас, или поточно, сите имаме позив од Христа да го следиме. Меѓутоа ние за жал избираме да се следиме себеси, односно своите страсти или своите видувања и мисли отколку Христос, затоа и најчесто грешиме. Секогаш кога ќе сме го следеле Христос не сме згрешиле. Господ секогаш е со нас.
Every building is based on a foundation, and in order to be built, it rests on pillars on which the whole edifice is supported. These supporting pillars of the Orthodox Church are the Holy Fathers. The cornerstone is Christ, the foundations are the apostles and their preaching, and the pillars are the Holy Fathers and their dogmatic formulations. The Holy Church has several such pillars, on whose teachings the doctrine of Its creed is held, and in reference to Saint Gregory Palamas we can say that he is Its central pillar, which connects and unites all others and bears the weight of the edifice, that is, the Church. In his dogmatic reviews, Saint Gregory Palamas covers and sublimes all the previous dogmatic teaching of the previous Holy Fathers and unites it into a single whole, beginning with the writings of Pseudo-Dionysius the Areopagite, the Cappadocian Fathers, Saint John Chrysostom, Venerable Maximus the Confessor, and up to Saint Simeon the New Theologian and all the Hesychast Fathers, before and during his confession.
Секоја градба се заснова на темели, а за да се изгради, таа се потпира на столбови на кои се држи сето здание. Тие носечки столбови за Православната Црква се Светите Отци. Аголниот камен е Христос, темелите се апостолите и нивната проповед, а столбовите – Светите Отци и нивните догматски формулации. Светата Црква има повеќе такви столбови, врз чие учење се држи доктрината на нејзината вероисповед, а за свети Григориј Палама може да кажеме дека е централниот нејзин столб, кој ги поврзува сите други и во кого се соединува сета тежа на зданието, односно Црквата. Во своите догматски осврти, свети Григориј Палама го опфаќа и сублимира сето дотогашно догматско учење на претходните Свети Отци и го спојува во една целина, почнувајќи од списите на псевдо-Дионисиј Арeопагит, кападокиските Отци, свети Јован Златоуст, преподобен Максим Исповедник, па сѐ до свети Симеон Нов Богослов и сите отци-исихасти, пред и за време на неговото исповедништво.
Often, man is so incapable of movement, i.e. paralysed by the sin, which he, himself is unable to approach Christ and request healing. In such situations, the great and irreplaceable importance of the Church as a community comes into the picture, which with Its various Divinely-human gifts such as: consolation, teaching, personal example, material help, repentance, etc., and regardless of the difficulties, brings man to the Lord Christ – The Healer of our souls and bodies. On the part of the “paralytic”, humility only is required”.
