Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
Не случајно е посочен како евангелско четиво на денешниот празник токму извадокот од Светото Писмо каде што Самиот Господ Богочовекот Исус Христос ни посведочи на сите дека Марија го избрала подобриот дел. Марта е примерот за избор на доброто, додека пак, Марија е примерот за избор на совршеното (види: Лука 10, 38–42).
Марта го симболизира и отсликува првиот степен на духовниот раст, а тоа, како што знаете, е чистењето на срцето од страстите, т.е. практичниот подвиг; додека пак, Марија го претставува повисокиот степен на духовниот раст – умно-срдечната молитва и просветлувањето на умот, т.е. теоријата, т.е. созерцанието.
Говорејќи за Пресветата Владичица наша Богородица и Секогашдева Марија, ние сме ставени во позиција да говориме за Некој Кој е совршен, а тоа е просто невозможно за нас со оглед на духовната состојба во која се наоѓаме. Но, сепак, една мисла ќе споделам со вас, која ме вдахновува деновиве пред благиот ден:
Имајќи го предвид фактот на Адамовиот пад и наследството од тој пад пренесено на нас, со нас се случи следново неискажливо: Небесниот ни подари земно раѓање, а Земната, преку Својот личен подвиг, ни овозможи духовно раѓање. Да се потсетиме како…
The main point of this Gospel reading is not the miracle that the Lord walked on the water, because nothing is impossible for the One who created everything from nothing, but, our personal relationship to Him (that is, being able to see the face of God.) Also, the freedom in the love, love in the freedom that God gives us.
Following the miracle of the multiplication of the five loaves and the two fish, the Lord Jesus Christ sent the apostles on the boat ahead of him, and, He stayed with the people for a little longer. After they had gone some distance from the shore, He followed them whilst walking on the water. When He approached the boat in which the Apostles were, the Apostle Peter asked to come to Him, Jesus called him and he walked on the water whilst looking at the face of God. We should remember, as long as Peter looked at the face of God, he walked firmly on the water. At the first moment he doubted, at the first moment he responded to external temptations – the winds, he turned his gaze away from God; he began to sink and fall into the water (temptations). This means that, in all things in our life, we should do before the face of God and in everything we should be right before God and see Christ before us. And all things that hinder that path and everything that prevents us from seeing the face of God, we simply have to remove. These are those external things that come from the side. These are our thoughts, these are the temptations from the side, these are the challenges in life in which we have to look again and again to Christ first and then solve them all, through Him.
Главната поента од ова прочитано Евангелско четиво не е чудото дека Господ одел по водата затоа што ништо не е чудно за Оној Кој што создал се од ни од што, туку нашиот личносен однос кон Него, т.е гледањето на лицето Божјо. Исто така слободата во љубовта, љубовта во слободата која што Бог ни ја дава.
Отпосле чудото со умножувањето на петте леба и двете риби, Господ Исус Христос ги испратил апостолите на коработ, а тој останал уште малку време со луѓето. Откако тие се оддалечиле од брегот, тогаш и Тој тргнал по нив одејки по водата. Кога се приближил до бродот каде што биле Апостолите, Апостол Петар побарал да дојде при Него, Исус го повикал и тој пошол по водата гледајки го лицето Божјо.Треба да запамтиме, се додека Петaр гледал во лицето Божјо, тој одел цврсто по водата. Во првиот момент кога се посомневал, во првиот момент кога одговорил на надворешните искушенија – ветровите, тој го свртил својот поглед од Бога, почнал да пропаѓа и паѓа во водата(искушенијата). Тоа значи дека се во нашиот живот, треба да правиме пред лицето Божјо и во се да бидеме исправни пред Бога и да го гледаме Христос пред нас. А се она кое што го попречува тој пат и се она што не’ попречува да го гледаме лицето Божјо, едноставно треба да го отстрануваме. Тоа се тие надворешни нешта што доаѓат од страна. Тоа се нашите помисли, тоа се искушенијата од страна, тоа се предизвиците во животот во кои што ние повторно и повторно треба да го гледаме прво Христос и понатака преку Него да ги решаваме сите нив.
The Gospel event about the storm on the sea and Peter walking on the water has already been interpreted, and if I remember correctly, the explanation comes down to the fact that the boat symbolizes the Holy Church, the storm symbolizes the temptations (tribulations) which the Church undergoes throughout history and that God allows these temptations – for us to become conscious, repent and truly ask Him to come and save us. As for the Apostle (Peter), people debate about his faith and unbelief, on which depended his walking and sinking into the water.
In the previous homily, I explained that God works miracles where there is no other solution, and at the same time there is a basis and need for a miracle; when for the sake of Him and His love and for the love for our neighbours (fellow men) we suffer or give from that which is not even enough for ourselves – then there is no other solution except a miracle, in order to satisfy the needs of all who have need of a miracle.
Евангелската случка со бурата на морето и одењето на Петар по водата е веќе толкувана, и ако добро се сеќавам, објаснувањето се сведува на тоа дека бродот ја симболизира Светата Црква, дека бурата ги симболизира искушенијата низ кои Таа поминува во текот на историјата и дека Господ ги допушта тие искушенија – за да се освестиме, покаеме и вистински да Го побараме да дојде и да нѐ спаси. Што се однесува до Апостолот, за него се расправа околу неговата вера и маловерие, од кои зависеле неговото одење и пропаѓање во водата.
Во претходната беседа објаснив дека Бог прави чуда таму каде што нема друго решение, а истовремено има основа и потреба од чудо; кога заради Него и Неговата љубов и од љубов кон ближните страдаме или даваме и од она што не е доволно ни за нас – е тогаш, нема друго решение освен чудо, за да се задоволат потребите на сите што имаат потреба.
~+~
