Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
Every building is based on a foundation, and in order to be built, it rests on pillars on which the whole edifice is supported. These supporting pillars of the Orthodox Church are the Holy Fathers. The cornerstone is Christ, the foundations are the apostles and their preaching, and the pillars are the Holy Fathers and their dogmatic formulations. The Holy Church has several such pillars, on whose teachings the doctrine of Its creed is held, and in reference to Saint Gregory Palamas we can say that he is Its central pillar, which connects and unites all others and bears the weight of the edifice, that is, the Church. In his dogmatic reviews, Saint Gregory Palamas covers and sublimes all the previous dogmatic teaching of the previous Holy Fathers and unites it into a single whole, beginning with the writings of Pseudo-Dionysius the Areopagite, the Cappadocian Fathers, Saint John Chrysostom, Venerable Maximus the Confessor, and up to Saint Simeon the New Theologian and all the Hesychast Fathers, before and during his confession.
Секоја градба се заснова на темели, а за да се изгради, таа се потпира на столбови на кои се држи сето здание. Тие носечки столбови за Православната Црква се Светите Отци. Аголниот камен е Христос, темелите се апостолите и нивната проповед, а столбовите – Светите Отци и нивните догматски формулации. Светата Црква има повеќе такви столбови, врз чие учење се држи доктрината на нејзината вероисповед, а за свети Григориј Палама може да кажеме дека е централниот нејзин столб, кој ги поврзува сите други и во кого се соединува сета тежа на зданието, односно Црквата. Во своите догматски осврти, свети Григориј Палама го опфаќа и сублимира сето дотогашно догматско учење на претходните Свети Отци и го спојува во една целина, почнувајќи од списите на псевдо-Дионисиј Арeопагит, кападокиските Отци, свети Јован Златоуст, преподобен Максим Исповедник, па сѐ до свети Симеон Нов Богослов и сите отци-исихасти, пред и за време на неговото исповедништво.
Often, man is so incapable of movement, i.e. paralysed by the sin, which he, himself is unable to approach Christ and request healing. In such situations, the great and irreplaceable importance of the Church as a community comes into the picture, which with Its various Divinely-human gifts such as: consolation, teaching, personal example, material help, repentance, etc., and regardless of the difficulties, brings man to the Lord Christ – The Healer of our souls and bodies. On the part of the “paralytic”, humility only is required”.
Често, човек е толку фатен, т.е. парализиран од гревот, што самиот е неспособен да дојде до Христос и да побара исцеление. Во такви ситуации доаѓа до израз големото и незаменливо значење на Црквата како заедница, која со своите најразлични богочовечки дарови како: утеха, поука, личен пример, материјална помош, покајание и слично, и без оглед на тешкотиите, го приведува човекот кон Господ Христос – Исцелителот на нашите души и тела. Од „фатениот“ се бара само смирение.
First of all, I would like to draw your attention to Philip’s answer: “Come and see!”, To Nathaniel’s question, “Can anything good come out of Nazareth?” as well as Nathaniel’s acceptance of the call. This is the simplest and most reliable personal method of checking things out.
The words “come and see!” In the context of the Orthodox spiritual way of life and asceticism mean nothing other than: purification of the heart from the passions and enlightenment of the mind, struggle and gift, practice and theory. One simply does not work without the other.
Today’s Gospel reading is yet another historical testimony and a concrete example of a perfect prayer union and relationship between God and man, between the First-image and His icon; a testimony to a fulfilled prayer and a realised personal relationship.
