Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас во него, тој ќе даде многу плод; оти без мене не можете да правите ништо. Како што ме возљуби Отецот, и Јас ве возљубив вас. Бидете во Мојата љубов! Ако ги запазите Моите заповеди, ше останете во љубовта Моја. како што Јас ги запазив заповедите на Мојот Отец и останувам во љубовта Негова. Ова ви го реков, за да остане радоста Моја во вас, и радоста ваша да биде полна. Ова е Моја заповед, да се љубите еден со друг, како што ве возљубив Јас. Никој нема поголема љубов од оваа: даја положи душата своја за своие пријатели.
„Ако некој сака да оди по Мене, нека се одрече од себе, нека го земе крстот свој и нека врви по Мене!“ (Марко 8, 34).
Крст Христов се нашите волни и неволни страдања, кои со смирение и благодарност ги трпиме заради заедницата со Богочовекот Христос. Само овие страдања, не – кои било.
Кога ни вели да се одречеме од себе, да го земеме својот крст и да врвиме по Него, Господ Исус Христос нè повикува доброволно да ги поминеме трите степени од нашиот духовен развој:чистењето на срцето од страстите, просветлувањето на умот и обожението на личноста.
Confession is an essential requirement for all fallen humanity. It serves as a means of reconciliation and a means for man to return to God. Confession is closely related, and indelibly linked, to repentance. There is no true confession without repentance. If there is no repentance, there can be no genuine confession. When we begin to recognise and realise our fallen state and our alienation from the life-giving God, we become aware that it is precisely our sin that disrupts our full-of-grace and loving union with Him, depriving us of life-giving energy. We come to realise that without renewing our relationship with God, we have nothing of true value. Then we reject everything which led us to our fall, and everything that separates us from God. Such should be our confession, because only as such is it healing and salvific for our souls.
In order to discuss confession, we first need to understand what sin truly is. Sin is not merely a broken rule, law, etiquette, or code of conduct; rather, sin is an existential failure and a separation from our communion with the living God. God has revealed Himself to us in the Gospel and accordingly we should harmonise our lives with the Gospel. Christ is the Way, the Truth and the Life. And so, anything that exists outside of Him, anything that separates us from Him as the unchanging God, and anything that causes us to be dissimilar to Him, is a life failure and sin.
Исповедта е насушна потреба за сето паднато човештво. Таа е помирување и повторно враќање на човекот при Бог. Исповедта е најтесно поврзана со покајанието, и секогаш неразделно поврзана со него. Нема правилна исповед без покајание. Ако нема покајание, нема ни исповед. Откако ќе ја почуствуваме и осознаеме нашата падната состојба и нашето отуѓување од животворниот Бог, станувајќи свесни дека токму нашиот грев е тој што ја нарушува таа благодатна и љубовна заедница со Него, а лишувајќи не од животворната енергија, стануваме свесни дека ништо всушност немаме ако не го обновиме тој однос и таа заедница со Бог. Тогаш го отфрламе сето она што го предизвикало нашето отпаѓање, и се што не одделува од Бог. Таква треба да е исповедта, бидејќи само како таква е исцелителна и спасителна за нашата душа.
За да зборуваме за исповедта, потребно е поточно да се знае што е гревот. Гревот не е нарушено правило, закон, бон-тон или кодекс на живеење, туку гревот е егзистенцијално промашување и раскинување на нашата заедница со живиот Бог. Он нам ни се открил во Евангелието и според тоа нашиот живот треба да го восогласуваме со Евангелието. Христос е Патот, Вистината и Животот, па така, сето она што е надвор од Него, се она што не одделува од Него како неизменлив Бог, и не прави не слични со Него, е животно промашување и грев.
The Orthodox faith is not a religion, which consists of a system of beliefs, traditions and actions, written according to certain rules. It is life itself, and lives in us. Orthodoxy is a living faith, faith in the living God in which the ultimate goal is to see (know) Christ and to remain with Him. The Orthodox faith is a testimony. We are Orthodox only if we live Orthodoxly, that is, if we live the life of Christ, if we are incorporated as living members of the Church of Christ. The Holy Spirit to live in us.
So as to achieve this goal, we need to humble ourselves. Pride, high opinion of ourselves, vanity are the greatest hindrances to being able to see God. Many of us, or rather, all of us have a call from Christ to follow Him. However, we unfortunately choose to follow ourselves, that is our passions or our views and thoughts rather than Christ and that is why we most often sin. At all times when we have followed Christ, we have not sinned. The Lord is always with us.
Православната вера не е религија, систем на некои верувања, традиции и чинодејствија, испишана по некои правила. Таа е живот и се живее и таа живее во нас.
Православието е жива вера, вера во живиот Бог во кој што целта е тоа да го видеме (спознаеме) Христос и да останеме со него. Православната вера, е сведоштво. Ние сме Православни единствено само ако живееме Православно, односно ако го живееме Христовиот живот, ако се вградиме како живи членови на Црквата Христова. Светиот Дух да живее во нас.
Тоа да го постигнеме треба да се смиреме. Гордоста, високото мислење за самите себе, суетата се најголемата пречка да го видеме Бог. Многу од нас, или поточно, сите имаме позив од Христа да го следиме. Меѓутоа ние за жал избираме да се следиме себеси, односно своите страсти или своите видувања и мисли отколку Христос, затоа и најчесто грешиме. Секогаш кога ќе сме го следеле Христос не сме згрешиле. Господ секогаш е со нас.
~+~
